जे जे उत्तम ...

नंदननी सुरु केलेला हा "खो-खो" माझ्या पर्यंत पोचून बरेच दिवस झाले (धन्यवाद मिनोती!). दरम्यान काही मित्र-मैत्रिणींनी बरेच काही उत्तमोत्तम प्रसिद्ध सुद्धा केलंय. जरा उशीरच झाला, पण "better late than never" या उक्‍तीप्रमाणे माझा आवडता उतारा.


खोलीत येऊन ज्योडीनं दार लावून घेतलं. फाटका शर्ट आणि पाटलोण काढून टाकून तो उबदार पांघरुणात शिरला. अंथरुण मऊ गुबगुबीत होतं. त्यानं आरामात पाय लांब केले. सकाळी लवकर उठलं पाहिजे. दूध काढायचं आहे, लाकडं आणायची आहेत, शेतात काम करायचं आहे. शेतातली कामं उरकताना आजूबाजूला खेळायला-बागडायला आता फ्लॅग नाही. कामातला कठीण वाटा शिरावर घ्यायला आता बाप नाही. पण त्याची काय पर्वा? आपण एकट्यानं सांभाळू सारं.

ज्योडी कसली तरी चाहूल घेत होता. त्याला फ्लॅगची चाहूल हवी होती. घराभोवती धावताना... खोलीच्या कोपर्‍यातल्या शेवाळाच्या अंथरुणावर चाळवताना... पण आता ती कधीच ऐकू येणार नव्हती. फ्लॅगच्या देहावर आईनं माती लोटली असेल का? की गिधाडांनी त्याचा चट्टा मट्टा केला असेल? फ्लॅगवर आपण जेव्हढं प्रेम केलं तेवढं जगातल्या कुठल्याच पुरुषावर, बाईवर - इतकंच काय पोटच्या पोरावर सुद्धा आपण करू शकणार नाही. आयुष्यभर आपण आता एकटे. पण नशिबी असेल ते भोगावं आणि पुढची वाट धरावी.

झोपता झोपता तो ओरडला, "फ्लॅग!"

पण हा आवाज त्याचा नव्हता. तो एका कोवळ्या पोराचा आवाज होता. बावखोलापलिकडे, मॅग्नोलियाच्या झाडाच्या पुढं, ओकच्या झाडांखालून एक पोरगा आणि एक हरणाचा पाडा जोडीनं धावत गेले आणि कायमचे अंतर्धान पावले.


- पाडस - राम पटवर्धन